Wada zastawki aortalnej u dziecka stanowić może problem od najwcześniejsych dni życia. Niejednokrotnie jest to wada wymagająca leczenia wieloetapowego i planowych lub niezamierzonych reoperacji. Często wadzie zastawki aortalnej towarzyszą dodatkowe wady serca i naczyń wymagające leczenia operacyjnego. Kardiochirurgia dysponuje możliwością wymiany zastawki na protezę (zastawka mechaniczna, bioproteza, homograft) techniką autoprzeszczep (operacja Rossa) oraz technikami rekonstrukcji (naprawy) zastawki. Niestety żadna z tych metod na obecnym etapie rozwoju nie jest idealna.

Ze względu na wielkość, stosowanie bioprotez i zastawek mechanicznych w młodym wieku jest znacznie ograniczone i wiąże się z reoperacjami wynikającymi z braku wzrostu protez zastawkowych w okresie wzrastania i rozwoju dziecka. Proteza mechaniczna dodatkowo wiąże się z antykoagulacją i możliwością powikłąń zakrzepowo-zatorowych i krwotocznych. Homografty i bioprotezy narażone są na szybką degenerację i wapnienie.

Podsumowując protezy zastawki aortalnej wymagają leczenia przeciwkrzepliwego i wymiany wraz ze wzrostem dziecka (ponieważ nie rosną). Przewaga protez biologicznych nad mechanicznymi zastawkami jest taka, że nie wymagają antykoagulacji, a ich tempo degeneracji jest na tyle powolne, że konieczność ich wymiany z powodu zbyt małego rozmiaru pojawia się wcześniej niż konieczność wymiany z powodu degeneracji.

Rekonstrukcję zastawki aortalnej można wykonać u dużej części pacjentów z wrodzonymi wadami tej zastawki.

Techniki, w których do naprawy zastawki wykorzystuje się własne osierdzie mogą mieć trwałość 5-15 letnią przed koniecznością reoperacji lub reinterwencji. Od 2011 (pobyt szkoleniowy w Boston Children's Hospital, Harvard University) prof. Jacek Kołcz systematycznie wprowadza i rozwija różne techniki rekonstrukcji zastawki aortalnej u dzieci. W operacjach tych wykorzystywana jest metoda Ozaki oraz technikitylnego i przedniego poszerzenia pierścienia aortalnego. Wyniki prezentowane są na zjazdach oraz publikacjach naukowych.